Zapraszamy na spotkanie autorskie z wyjątkową postacią – Stanisławem Chęcińskim, który będzie tym samym promował pierwszą część swojej książki autobiograficznej zatytułowanej “Ścieżki mojego życia. Autobiografia oparta na interesujących opisach wydarzeń w kraju i za granicą”. Spotkanie odbędzie się 25 września. Początek o godzinie 18.00.
Stanisław Chęciński, dr inż. (dr Nauk Technicznych) o bogatym dorobku specjalistycznym w dziedzinach: automatyki i zaawansowanej technologii w lotnictwie, autor wielu patentów i rozwiązań publikowanych w Kraju i za granicą.
Urodził się 30 sierpnia 1929 roku w Starokrzepicach. Trzy klasy szkoły podstawowej (do 1939 roku) ukończył chodząc do regularnej szkoły w Starokrzepicach. Pozostałe, początkowo na zbiorowym nauczaniu (kilka klas razem – okupacja niemiecka), a następnie na kompletach tajnego nauczania w Kuźniczce.
W latach 1945-1946 (pierwszy rok skrócony) uczęszczał do gimnazjum w Krzepicach, a następne dwa lata to gimnazjum i liceum w Oleśnie Śl. Po uzyskaniu świadectwa tzw. małej matury przystąpił do egzaminu konkursowego na Wydziale Elektrycznym Śląskich Zakładów Naukowych w Katowicach, w wyniku którego przyjęty został w poczet uczniów do pierwszej klasy trzyletniego liceum. W końcu czerwca 1948 roku został wcielony do SP (Służba Polsce) i przez wakacje budował w Warszawie Trasę W-Z.
W czerwcu 1951 roku, roku ukończeniu szkoły, wraz z dyplomem otrzymał skierowanie na studia zagraniczne. Okazało się, że był to dodatkowy warunek, aby skorzystać ze stypendium zagranicznego. Warunkiem tym było podpisanie współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa czyli UB. Oświadczono mu: “nikt nie wyjedzie na studia zagraniczne, bez podpisania z nami współpracy” – nie wyjechał.
Złożył podanie o przyjęcie na wieczorowe studia w Politechnice Wrocławskiej. Podanie zostało odrzucone, wobec czego zapisał się na roczny Państwowy Wyższy Kurs Techniczno-Pedagogiczny we Wrocławiu. Po jego ukończeniu (1952) pracował w szkolnictwie średnim do 1953 roku.
W tym też roku podjął pracę w Oddziale Wrocławskim Instytutu Elektrotechniki, jednocześnie rozpoczął studia wieczorowe w Politechnice Wrocławskiej na Wydziale Elektrycznym. Po uzyskaniu dyplomu pierwszego stopnia (1956), pracując w pełnym wymiarze godzin w Instytucie Elektrotechniki, rozpoczął studia magisterskie na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej, które ukończył w 1958 roku z tytułem mgr inż. elektryka ze specjalnością Technologii i Materiałoznawstwa Elektrotechnicznego.
Od 1960 roku pełnił obowiązki rzeczoznawcy POLCARGO w zakresie elektronowych przyrządów pomiarowych, a od 1965 roku także dla Elektrimu i innych central Handlu Zagranicznego. Od tego roku rozpoczął także konsultacje w Wojewódzkim Klubie Techniki i Racjonalizacji we Wrocławiu. W latach 1964-1968 pracował w Instytucie Górnictwa Odkrywkowego we Wrocławiu na stanowisku kierownika Zakładu Automatyki i Pomiarów. W roku 1967, jako stypendysta ONZ, odbył 6-miesięczny staż naukowy w USA, w kilku Uniwersytetach i Agencjach Rządowych, min. w Ośrodku Kontroli Przestrzeni Kosmicznej w Houston Texas (NASA).
Po powrocie ze stażu naukowego pracował bardzo krótko w Instytucie Gospodarki Wodnej we Wrocławiu, a następnie na Wydziale Górnictwa Odkrywkowego Politechniki Wrocławskiej – redaktor naukowy wydawnictwa: “Prace Naukowe Instytutu Górnictwa Politechniki Wrocławskiej”.
Po blokadzie politycznej otwarcia Przewodu Doktorskiego, przygotowanej przez Komitet Wojewódzki PZPR i Sekretarza Uczelni pana Batyckiego, odszedł w 1971 roku z Politechniki, ponieważ stracił całkowicie nadzieję na możliwy rozwój w tej Uczelni. Zatrudnił się tymczasowo w Wyższej Szkole Rolniczej. Nie zaniedbując głównego celu, jakim był dla niego doktorat, a w bezsenne noce myśląc o przyszłości coraz częściej śniła się mu emigracja. Emigracja bez cyklicznych “przesłuchań” przez wszechobecne znienawidzone Służby.
Pracę doktorską nt. “Programowa regulacja naciągu taśmy przenośnika w aspekcie jej trwałości”, obronił na Politechnice Szczecińskiej w roku 1972 uzyskując tytuł Doktora Nauk Technicznych. W okresie lat 1958-1972 opublikował 13 prac naukowo-badawczych, uzyskał 7 patentów oraz dokonał jednego wzoru użytkowego pt. “Siłomierz magnetosprężysty o zmiennym zakresie pomiarowym”, który został wdrożony w kopalni Turoszów z urządzeniem do automatycznego napinania taśmy przenośnika. W roku 1972 wraz z rodziną opuścił Polskę i wyjechał do USA.
W czasie pobytu w Stanach Zjednoczonych pracował w Inglot Elecronics, Lester B Knight – Consulting Comapny, Sweetheart Cup, Gould Research Center, Motorola – Advanced Manufacturig Technology, Sperry/Honeywell – Corporation Aerospace & Marine Group w Phoenix, Arizona. Po przejściu na emeryturę, zarejestrował prywatną firmę pod nazwą SMD-Technology (Surface Mounted Device Technology), Technologia Montażu Powierzchniowego Urządzeń. Prowadził konsultacje i budował stacje napraw płyt powierzchniowych SMD.
Działał w środowisku polonijnym w organizacjach społeczno-politycznych, najpierw w Chicago, a następnie w Phoenix, Arizona. W roku 2007 powrócił do Polski i zamieszkał w Częstochowie. Utrzymuje kontakty z absolwentami Wydziału Elektrycznego swego rocznika we Wrocławiu. Po powrocie, nadal pracował nad budową Stacji Napraw 3-ciej generacji, współpracując z zespołem z Chicago. Ta nowa stacja to jednostka zaawansowana, z głowicą sterowaną silnikami krokowymi. Utrzymuje kontakt z Oddziałem SEP we Wrocławiu.
fot. Zbigniew Burda