Duchota. Wernisaż wystawy malarstwa Aleksandry Drab i Weroniki Nowojskiej

Jako ludzie, stanowimy połączenie dwóch integralnych pierwiastków bytu- duszy i ciała. Nasza fizyczność stanowi medium do poznawania samych siebie, ale nasza podświadomość znajduje się poza zasięgiem. Ciało jest odbiciem tego, co w sobie nosimy, choć często nawet fizyczne objawy są dla nas niezauważalne. Nie zawsze jesteśmy w stanie zlokalizować przyczynę niepokoju, który sprawia, że czujemy się ze sobą obco. W tym stanie, ciało przestaje być integralną częścią naszej duszy. Stanowi jedynie kawał mięsa, w którym tkwimy i którego nie potrafimy odpowiednio obsłużyć. Poczucie przytłoczenia, ciasnoty, dyskomfortu. Brak oddechu, brak przestrzeni. Ciału zaczyna brakować tlenu. My Duchotę rozumiemy jako stan kondensacji ducha, ściśnięcia duszy ciałem. Jak ciało odzwierciedla jego wnętrze? Na wystawie staramy się przeanalizować połączenia i odłączenia duszy i ciała.

Aleksandra Drab – ukończyła Państwowe Liceum Plastyczne im. Jacka Malczewskiego w Częstochowie. Obecnie najbliższe są jej sztuki tradycyjne, przede wszystkim malarstwo i rysunek. W 2020 roku rozpoczęła studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Aktualnie jest studentką III roku w pracowni profesora ASP, dr hab. Witolda Stelmachniewicza. Jej największym zainteresowaniem i tematem poszukiwań malarskich jest figuracja, która przedstawiona w określony sposób, staje się zbiorem nieskończonej ilości historii. Ostatnia seria obrazów opowiada o naszych wewnętrznych bataliach, które mimowolnie zdradzamy poprzez gesty czy układ ciała. W swojej głowie potrafimy być dla siebie niezwykle brutalni, a nasz wewnętrzny oponent dusi naszą potrzebę samoopieki.

Weronika Nowojska – od 2020 roku jest studentką Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa. Ukończyła Projektowanie Graficzne w Liceum Plastycznym w Częstochowie z wyróżnieniem. Stypendystka rektora ASP w Warszawie na rok 2022/23. W swojej twórczości skupia się na malarstwie olejnym, akwarelowym i śladach, które pozostawiamy na sobie nawzajem. Tematyka jej ostatnich prac oscyluje wokół jedzenia jako metafory wszystkiego, co dopuszczamy do siebie. Lilie są powszechnie uznawanym symbolem niewinności- artystka wypacza znaczenie tego kwiatu, odkrywając, że cnotą i niewinnością można się udławić, gdy potrzeba niezbyt cnotliwej miłości zjada nas żywcem. Tytuł obrazu “Eat me” nawiązuje do ciastka z “Alicji w Krainie Czarów” dzięki któremu można napuchnąć i urosnąć do kolosalnych rozmiarów. Forma zezwierzęconego człowieka, zwiniętego w kłębek, który pożera samego siebie, ma symbolizować pierwotne i cywilizacyjne pragnienie autodestrukcji. Na końcu syrop na odduszanie, po którym wreszcie można się uśmiechnąć z ulgą.

Autorką oprawy wizualnej jest Natalia Bugaj.